● یک
وقتی کسی کار خوبی در حق ما میکنه، فکرمون خیلی مشغول میشه و مدام بهش فکر میکنیم. یا برای جبرانش و یا اینکه بفهمیم قصد اش چی بوده یا …..!
این همش به این خاطر هست که عادت نداریم کسی بهمون خوبی کنه.
● دو
مدام معذرت خواهی میکنیم، حتی برای اشتباهی که نداشتیم تا فقط دعوا نشه، دلخور نشه، ترک ام نکنه!!!
این به این خاطر هست که مدام چه از طرف دیگران و چه درون خودمون رو مقصر دونستیم و سرزنش شدیم!
● سه
فکر‌می کنیم که از اون دسته آدم ها هستیم که خاطرات کودکی و یادشون نمیمونه!
این می تونه یک مکانیسم درونی باشه که یا شکل خاطرات رو عوض می کنیم و یا دور از دسترس نگه میداریم تا بتونیم به زندگی مون ادامه بدیم.
● چهار
به محض اینکه کسی از ما تعریف و تمجید کنه، شروع میکنیم به خودتخریبی و رد کردن تعریف و…
نه چون آدم فروتنی هستیم، بلکه چون باور نداریم به اون تعریف ها… اینکه زیباییم، اینکه باهوشیم، اینکه مهربونیم و….!
● پنج
هیچوقت از دیگران کمک نمی گیریم، حتی اگر کار و یا موقعیتی که داریم برامون خیلی سخت باشه!
چون همیشه خودمون کارهامونو کردیم فکر‌می کنیم نباید کمک بگیریم، نمیتونیم به کسی تکیه کنیم!
