یادداشت های مشاور

نوازش در روابط آدم ها،  مثل هوا،  مثل آب حیاتی ست.هم دیگر را ببینید ، بشنوید، در آغوش بگیرید، همراهی کنید.فقدان نوازش در رابطه ، مرگ تدریجی رابطه را به همراه دارد.

والد انتقاد کننده : شخصی که در این حالت است در نظر ما آدمی متعصب و قوی و زور گو هست . چنین شخصی جواب آره یا نه می خواهد و حق انتخاب را محدود می کند . والد حمایت کننده :گاهی اوقات ما خودمان خواهان والد تغذیه کننده هستیم درست مثل روزهایی که مادرمان به ما آش یا شیرینی می داد و یا ما را در آغوش می گرفت . ما می خواهیم دوباره آن احساس خوب کوچک بودن را داشته باشیم .

هر کس حتی انسانهای خوب و مهربان ، والدی دارد ، که می تواند تحریک شود . اگر ما در روابط خود با دیگران مدام با والد آنها روبرو می شویم بد نیست از خود بپرسیم که سهم ما در این میان چیست ؟ آیا خودمان باعث میشویم که این وضع به وجود بیاید ؟ اگر ما همیشه نق بزنیم ، دست و پا چلفتی و شلخته باشیم ، لجاجت کنیم و منطق نداشته باشیم ، همه این عوامل ممکن است باعث شود که والد مخاطب ما به کار بیفتد و به اصطلاح جوش بیاورد .

حفظ رابطه با شخص یا اشخاص که تنها منبع ارتباطشان والد است ، کار آسانی نیست . گاه می خواهیم از دست چنین آدمهایی فرار کنیم . اما اگر این شخص رئیس یا دوست یا زن یا شوهر یا پدر یا مادر ما باشد ، فرار فایده ای ندارد . مردم تحت سلطه ی والد در کودکی به خاطر سازگاری و فرمانبرداری کامل و اطاعت بی چون و چرا از والدین خود پاداش می گرفتند . آنها بزرگ می شوند اما برای آنها راه عقلانی هنوز همان راه اطاعت از والد و پرهیز مداوم از رفتار کودکانه و مستقل است .

شرط لازم برای روابط سالم عاطفی ،داشتن روابط اجتماعی سالم با دنیای اطراف است : بودن در جمع دوستان و آشنایان ، شرکت در خانواده و یا در گروههایی با علائق و هدف های مشترک . اگر زندگی شما بر پایه ((فقط و فقط یکی )) استوار است منتظر ((هیچکس و تنهایی)) باشید . بت پرسی چیزی نیست جز این سرای واهی که اگر ما کسی را به اندازه کافی ستایش کنیم ، او ما را تا ابد دوست خواهد داشت.

اکثر مردم اشتیاق زیادی به زنده ماندن دارند و حتی در شرایطی که سخت روحیه شان ضعیف شده باشد نیز نیازهای خود را به زبان می آورند . اگر این کار را نکنند از لحاظ روانی می میرند ، همان طور که با محرومیت غذا از لحاظ جسمانی می میرند .یکی از راههای متداول برای کسب نوازش و حفظ آن در  آرامش (( بازیها )) است . بازی ها ناشی از عطش فرد برای نوازش است . اگر چه بازی ها اساسا بر دوز و کلک استوار است و مردم را از یکدیگر دور می کند اما در عین حال قبل از بروز بیزاری و دلسردی ، لحظاتی از رویارویی پر بار و نوازش نیز ایجاد می کند . همه بازیکنان چیزی از نمایش بدست می آورند و نهایتا نیرویی برای ادامه حیات می یابند .

نیاز افراد به نوازش متفاوت است . شدت عطش و نیاز ما به نوازش ظاهرا بستگی دارد به میزان نوازشی که در کودکی دیده ایم . اگر نوازش زیادتر از حد باشد سیستم گیرنده ی ما از کار می افتد و احساس می کنیم دلمان می خواهد فرار کنیم . در چنین حالتی ممکن است به خلوت خود برویم و به فعالیت مورد علاقه خود بپردازیم مثل کتاب خواندن ، تنها زیر افتاب نشستن ، قدم زدن ، ور رفتن به گلهای باغچه و.....ما گوشه نشینی اختیار می کنیم تا فکر کنیم ، مطالعه کنیم ، ذهنمان را مرتب کنیم و به زندگی خود معنی و مفهوم ببخشیم . البته کمتر کسی می تواند مدتی دراز در انزوا بماند . وقتی میزان دریافت نوازش به پایین ترین حد آرامش می رسد ، افسردگی عارض می شود . سرشت انسان چنان است که نوازش لازم را به هر حال بدست خواهد آورد،یا با وارد شدن به یک رابطه امن یا با در افتادن در بازی های ناهوشیار، همان طور که بدن کالری لازم را از هر راهی که شده بدست می آورد .

اتکا به یک شخص و میل به انحصار طلبی برای برآورده ساختن همه نیاز های عاطفی برنامه ای است محکوم به شکست . حرارت جذاب (( فقط من و تو ، عزیزم )) خیلی زود سرد می شود . این نکته به هرحال واقعیت دارد حتی اگر هر دو طرف هم احساسی برابر داشته باشند . عشق و محبت رفته رفته تبدیل به ترس می شود ، ترس از دست دادن تنها منبع تسکین های عاطفی . حالت نزدیکی اوائل آشنایی به تدریج جای خود را به احساس مراقبت می دهد . وقتی به کسی تا این حد نیاز داشتیم واقع بینی مشکل می شود. دو نفر برای حفط زندگی خود به هم متکی می شوند اما نزدیک نیستند . به تدریج بی حوصله می شوند چرا که همه گذشته یکدیگر و خصوصیات و علایق و حتی لطیفه های همدیگر را می دانند در این موقع است که هر دو حساس می شوند . گلایه ی (( دیگه هیچ وقت به من نمی گی دوستت دارم )) پاسخ (( می دونی که دوستت دارم )) را به دنبال دارد .